Mijn eerste podiumervaring was echt een drama….en een les!

Het is alweer wat jaartjes geleden, maar ik zie me nog steeds staan.

1994 in Zwolle. Voor een publiek van 300 mensen. Ik ben 19 jaar oud.

In de middag werd ik gebeld door de rector. Of ik de eindspeech wilde houden tijdens de diploma-uitreiking van de MEAO. Degene die het zou doen was plots ziek geworden. Yeah wright:-)

Ik hoorde zijn vraag en zonder erover na te denken zei ik: “Ja natuurlijk, doe ik”

Met dat ik de telefoon ophing begon de spanning.

“Wat had ik nu weer met mijn grote mond toegezegd”
“Waarom kon ik niet 1 keer even wachten met direct een antwoord geven?”

1000-den gedachten door mijn hoofd. En ik kan je vertellen dat er hiervan niet heel veel positief waren..

Maar ja, wie JA zegt, moet ook JA doen…

Ik denk dat ik die middag nog nooit zo zenuwachtig ben geweest. Klotsende oksels tot aan mijn tenen. Mond zo droog als beschuit. En in mijn hoofd stierf ik duizend doden.

En toen was daar hét moment. Ik werd door de rector naar voren geroepen en kon nu écht niet meer terug.

Dus klom ik met een zwaar bonzend hart het podium op en haalde al trillend mijn spiekbriefje uit mijn broekzak.

Ik keek rond, zag mijn klasgenoten zitten, mijn leraren én mijn ouders.

Die zaten links achterin. Zo bijna op de laatste rij stoelen.

Ik begon te praten. Ik weet niet meer wat voor zinnige of totaal onzinnige dingen ik heb uitgekraamd. Het zal vast ergens hout hebben gesneden en ergens totaal overgekomen zijn als iemand die bijna een mentale inzinking had. Wat overigens ook zo was…

Terwijl ik daar sta te brabbelen, zie ik links achterin de zaal een grote duim de lucht in gaan. De duim van mijn vader. Met een heel groot denkbeeldig bord erboven op met de tekst: “Super jongen, ik ben trots op jou”!

Wat er toen gebeurde was magisch. Ik realiseerde me dat ik ‘fans’ in de zaal had zitten. Mijn ouders! Het leek plots of ik begon te zweven. De woorden kwamen er als vanzelf en helder uit. Ik ontspande en durfde er zelfs een grapje in te gooien.

Inmiddels ben ik zo’n 400 groepen verder en realiseer ik me dat het best dapper van me was om, zonder dat ik dit ooit eerder had gedaan, voor 300 mensen te spreken. En dat het ongelofelijk belangrijk is dat je je als spreker gesteund voelt tijdens je presentatie.

Dus ben jij ook wel eens zenuwachtig voor je presentatie. Zoek dan ALTIJD en DIRECT naar jouw ‘fans’ in de zaal. Focus je op hen en laat je vullen met hun energie. Je zult merken dat je hierdoor direct minder zenuwachtig bent en daardoor met meer impact je boodschap kunt overbrengen!

Hoe ga jij om met zenuwen voor en/of tijdens een presentie?